Ile godzin dziennie spedzacie na swoich blogach?

Averille

Ja też bardzo rzadko, bloga na mylog chyba już całkiem porzuciłam :/ Czasami wstawiam notki na mojego pb i bloga na onecie.

kulewna*ścieżka

ja też mam na onecie

Samantha0808

nie mam bloga jakoś nigdy o nim nie myślałam

Agness#

Ja myślałam.
dziecinne durnoty... Razz

I$ioolka;)

ja już nie siedzę ostatnio na blogu Razz

Agness#

Ja nie siedze od jakichś dwóch lat... xD

Averille

A ja tam lubię oba moje blogi

I$ioolka;)

ja już swojego skasowałam... Crying or Very sad

ciężko było, głównie z powodu sentymentów, aczkolwiek nikt nie chciał go czytać... Sad

poza tym nie było o czym pisać... Sad

Averille

Mój blog jest dla mnie czymś w rodzaju pamiętnika poetyckiego.
Przykładowa notka:

"Dawno... Bo latem... wtedy byłam bardzo szczęśliwa, wolna od trosk i zmartwień, pełna lata, które ciepło szeptało mi do ucha czułe słowa. Teraz nie ma lata, jest zima i mroźnym oddechem kreśli w moich myślach sino zimne zmartwienia. Nie potrafię się im oprzeć. Nie mam nawet ochoty, najmniejszej. Pozbawiona woli i chęci walki. Trwam jednak w swoim przyciasnym świecie, bo kilka par przyjaznych i silnych rąk mocno mnie trzyma w postanowieniu, że to wszystko jeszcze ma sens. I choćbym nie wiem jak bardzo upierała się przy zdaniu, że nie ma ludzi, którzy mnie kochają, wiem, że skłamałabym.... Nawet Ty ostatnio cicho szepnąłeś mi w poufnej atmosferze styczniowej nocy te dwa słowa. Uwierzyłam. Zbyt mocno pragnę, by ktoś stopił lód , który grubą powłoką pokrył moje małe "ja". Jesteś na najlepszej drodze. Tylko proszę, nie zbaczaj z niej. Bo na nic się zda cień lipcowo-sierpniowych dni... Gdy na trawie budowaliśmy zamek z piasku. On mimo niepewnych podstaw wciąż stoi dumnie. Mój schron, jedyne miejsce, gdzie zawsze mogę się schować, zniknąć nawet z Twoich oczu. Zamek z piasku na zielonej nawet zimą trawie. Tam staję się niewidzialna dla nikogo, niecierpliwa, niemodna, nie..., nie..., nie!
Nieważne...

3 godziny snu na dobę to stanowczo za mało, co dziwne, nie czuję fizycznego zmęczenia, psychiczne a i owszem, ale fizycznego nie. Smutek szarą, lepką pajęczyną oplata moje zmysły, nie mam siły by jednym zdecydowanym ruchem zerwać jego cieniutkie, podstępne nici. Nie jest taki zły, bynajmniej jest mi wierny.
Powoli przyzwyczajam się do tych milczących gości, którzy odwiedzają co wieczór mój pokój: Tęsknota, Zmęczenie i Smutek.
Usiądźcie, rozgłoście się. Zostańmy przyjaciółmi.... "